Kur’ân’da “Hamd” Kavramı: İlâhî Egemenliğin Lügavî ve Teolojik Tezahürü Kur’ân, dili ve muhtevasıyla yalnızca bir ibadet metni değil, aynı zamanda bir ontolojik bildirim, epistemolojik yönlendirme ve ahlâkî inşa kitabıdır. Bu bütüncül yapının en dikkat çekici yönlerinden biri, sıkça karşılaşılan bazı kelimelerin, yüzeyde görünen anlamlarının ötesinde, çok katmanlı teolojik ve varlıkbilimsel boyutlar taşımasıdır. Bu kelimelerden biri de “hamd” kavramıdır. Hamd, genellikle "övgü" yahut "şükür" şeklinde tercüme edilse de, Kur’ân bağlamında çok daha geniş bir muhtevaya sahiptir. Bu yazıda, “hamd” kavramının Kur’ân’daki semantik derinliği, yapısal işlevi ve kelâmî anlam katmanları analiz edilecektir. --- Kur’ânî Bağlamda “Hamd”ın Temel Niteliği Kur’ân’ın birçok âyetinde tekrar edilen şu ifade, söz konusu kavramın özünü verir: > “El-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn” “Hamd, âlemlerin Rabbi olan Allah’a aittir.” (Fâtiha 1:2) Bu cümledeki “el-hamd”, başındaki “el” marife takı...
.png)
