🍎 Kur’an’da Âdem Kıssası
Bu metinlerde yer alan görüş, yorum ve çıkarımlar, beşerî çabanın bir ürünüdür.
Lütfen her ifadeyi Kur’an’ın bütünüyle değerlendirin; ayetlerin rehberliğinde tartın, ölçün ve doğrulayın. Hakikatin tek ölçüsü Allah’ın kitabıdır. Yanlış varsa bize, doğru varsa Allah’a aittir.
Cennet, Ağaç ve Anlam Üzerine Bir Değerlendirme
Kur’an’daki âdem kıssası, insanoğlunun yaratılış hikâyesi olarak okunagelmiştir. Ancak bu kıssanın, kelimelerin çok anlamlılığı ve anlatımın temsili (sembolik-mecazî) yapısı göz önüne alındığında, yalnızca tarihsel ya da biyolojik bir olay olarak değil; insan doğası, ahlâk ve sorumluluk üzerine derin anlamlar içeren bir temsili anlatı olduğu açıktır.
Bu bağlamda, kıssada geçen "cennet", "şecer (ağaç)", "iblis", "çirkinlikler", "yeryüzüne iniş" gibi unsurların zahirî anlamlarının ötesine geçerek, Kur’an bütünlüğü içinde temsil ettikleri hakikatleri anlamaya çalışmak gerekir.
Kur’an’da "cennet" kelimesi, fiziksel bir mekândan çok, huzurun, güvenliğin, nimetlerin ve ilahî bağışın simgesidir. Kur’an’ın başka bölümlerinde bu kavram bazen dünya hayatındaki nimetleri, bazen de ahiret mükâfatını ifade eder. Âdem ve eşinin içinde bulunduğu "cennet" de, ilk bakışta ahiretteki cennetle karıştırılsa da, bağlam incelendiğinde bu anlamdan farklıdır. Çünkü orada şeytanın vesvesesiyle bir yanlışa düşülmekte ve bu da bir eksiklik ve kusur anlamı taşımaktadır. Hâlbuki Kur’an’a göre asıl cennette şeytanın vesvese verme, yönlendirme gibi bir imkânı yoktur (bkz. Hicr 15/45-48, Sâd 38/50-55, A’râf 7/19-25).
Dolayısıyla burada söz konusu olan cennet, dünya hayatı içinde bir safiyet, güvenlik ve iç huzur hâli olabilir. Allah’ın “orda acıkmaz, çıplak kalmaz, susamaz, güneşten etkilenmezsiniz” demişi (Tâhâ 20/118-119), insanın fıtratındaki temel ihtiyaçlara işaret eder. Bu ihtiyaçların karşılandığı güvenli bir alan, yani ‘cennet’, insanın henüz günahla tanışmadığı, yaratılışındaki ilk saf hâl olabilir.
Şecer (ağaç) ise, hem Kur’an’da hem de diğer kutsal metinlerde sıkça karşılaşılan bir semboldür. Kur’an’da hem hayrı hem de şerri temsil edebilir. Buradaki yasak ağaç, mutlak anlamda bir meyve ağacından çok, sembolik bir sınırın, ilahî emrin ihlaliyle ortaya çıkan sorumluluğun temsilidir. Âdem ve eşinin bu sınırı aşması, insanın seçim yapabilen, irade sahibi bir varlık olduğunu ortaya koyar.
Çirkinliklerin (sev’at) ortaya çıkması ise, bu irade kullanımıyla gelen farkındalık ve sorumluluğun bir sonucudur. Bu, sadece bedensel bir çıplaklığın değil, aynı zamanda ahlaki bir eksikliğin, hatanın ve kusurun da fark edilmesidir. İnsanın bu farkındalıkla kendisini sorgulaması ve tevbe etmesi, Kur’an’da olumlanan bir bilinç dönüşümüdür.
Yeryüzüne iniş ise bir ceza olmaktan çok, insanın sorumluluk sahasına gönderilişi anlamına gelir. Kur’an’da Allah, yeryüzünü halife olarak yaratılan insanın imtihan alanı olarak tanımlar. Dolayısıyla bu iniş, insanlığın asli görevi olan yeryüzünde yaşama, öğrenme, çaba gösterme ve sorumluluk alma sürecinin başlangıcıdır.
Sonuç olarak, âdem kıssasını literal bir tarihsel anlatıdan çıkarıp, Kur’an’ın genel ilkeleri ve dilsel yapısı çerçevesinde temsili bir anlatı olarak okumak, hem bireysel hem toplumsal boyutta insanın yaratılış amacı, sorumluluğu ve ahlaki donanımı üzerine daha derinlemesine düşünmemizi sağlar.
İLGİLİ YAZILAR 🔻
· SURELER "şaşırtan tespitler"
· ADEM : İlk İnsan Değil, İlk Vahye Muhatap Halife 👤
· Adem ve BEYTÜL MAL🔥 "Bizim sınavımız" 🍃
· Ademoğullarının Kurban ile Yüzleşmesi 🐏
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder