DİN ÖYLE BİR BOZULDU Kİ… 📉

📉 DİN ÖYLE BİR BOZULDU Kİ…

“İlk Nebî Gelse Tanıyamaz, Son Nebî Gelse Redder”

🧭 Giriş: Tanınmaz Hale Gelen Din

Kur’an’ın ifadesiyle din, Allah’a has kılınması gereken, yalnızca O’nun koyduğu ilkelerle şekillenen bir hayat sistemidir (bkz. Zümer 3).

 Ancak bugün “din” adı altında yaşanan uygulamaların, geleneklerin, ritüellerin ve kabullerin çoğu, Kur’an’ın sunduğu saf tevhid ilkesinden uzaklaşmış, tarihsel süreçte katman katman eklenmiş hurafe, siyaset, kültür ve mezhebi taassupla şekillenmiştir.

Öyle ki, ilk nebî Âdem, vahyedilen özüyle bu dini tanıyamaz hâle gelirken; son nebî Muhammed, bugün olanlara şahit olsa, “Benim dinim bu değil!” diyecektir.

🏛️ 1. Tevhidin Yerini Şirk Aldı

Kur’an’ın baştan sona en temel mesajı tevhidtir: yalnız Allah’a kulluk, yalnız O’ndan yardım dilemek, yalnız O’nu otorite bilmek. (Fâtiha 1:5, Nahl 36). Ancak günümüzde insanlar Allah’a ortak koşmadan ibadet ettiklerini zannediyorlar. Oysa din adına:

Allah’tan başkalarının sözü bağlayıcı kanun sayılıyor,

Kur’an dışı rivayetler “din” diye öğretiliyor,

Ölmüş kişilerden medet umuluyor,

Kutsal sayılan mekânlar, kişiler, eşyalar uğruna servet harcanıyor...

Bu manzarada, ilk nebi gelse, “Siz bu kadar ilah ve otoriteyi nereden çıkardınız?” diye sorar; son nebi gelse, “Ben size bunları mı bıraktım?” derdi.

⛪ 2. Din Allah’tan Çıktı, Mezhepten Girdi

Kur’an, “Dini paramparça edip grup grup olanlar gibi olmayın” (Rum 32) diye uyarır. Ancak bugün din, Allah merkezli değil mezhep merkezli, hatta tarikat, cemaat merkezlidir.

Her grup kendi imamının görüşünü Allah’ın sözü gibi görür,

Ayetler, “şu âlime göre” ya da “filanca fıkıha göre” anlamlandırılır,

Kişiler değil, mezhep aidiyeti dinin ölçüsü olur.

Âdem, Allah’ın yolunu öğrenmeye çalışırken insanın insanı otorite edinmesini tanıyamazdı.

Muhammed, ümmetim bölünmesin diye vahiy getirdiği hâlde, bu hâli görünce ümmetini tanımazdı.

🛐 3. Ritüeller İlkeleşirken Anlam Unutuldu

Kur’an’da salât, zekât, oruç, hac gibi kavramlar derin ilkeler içerir. Salât bir vahiy dersi ve bilinç tazeleme, zekât bir temizlenme ve paylaşma, oruç bir takva eğitimi, hac ise bir tevhid yürüyüşüdür.

Bugünse:

Salât, şekle indirgenmiş mekanik hareketlere dönüştü,

Zekât, sadece yılda bir hesapla verilen mali vergi oldu,

Oruç, yeme saatlerinin değiştiği bir festival havasına büründü,

Hac, lüks otellerle dolu bir turizm organizasyonuna dönüştü.

İlk nebi sorsa: “Bu gösteri kimin huzuruna?”

Son nebi dese: “Bunlar sizin kendi geleneğiniz, benim getirdiğim vahiy değil.”

🧠 4. Din Aklın Değil Taklidin Alanı Oldu

Kur’an, sürekli akletmeye, düşünmeye, sorgulamaya çağırır (Bakara 242, En’âm 50, Zümer 9). 

Nebiler, insanları düşünmeye, kendi toplumlarının bâtılını sorgulamaya yönlendirmiştir.

Bugünse:

Dinde soru sormak bile küfür sayılır,

Kitap okunmaz, sadece aktaranlara bakılır,

Her şey “böyle geldi, böyle gider” anlayışıyla sürer.

Âdem özgür iradeyle sorumluluk üstlenmişti.

Muhammed vahyin diliyle toplumuna meydan okumuştu.

Ama bugün, taklitçilik aklın yerini aldı. Din, artık tebliğ değil, tekrar hâline geldi.

💣 5. Dini Savunmak, Dini Bozmaktır

En trajik durum şudur:

Bugün din adına en çok konuşanlar, aslında dinin özünü karartıyor. Dini kutsamak, onu eleştiriden muaf hale getirdi. Oysa Kur’an’da peygamberler bile sorgulanır, hatta kendileri dua eder:

“Eğer unutursam ya da hata edersem bizi sorgulama.” (Bakara 286)

Ama bugün:

Din eleştirilemez hale geldi,

Her gelenek “dindenmiş gibi” sunuldu,

Kur’an’ın dışına çıkan din anlayışı, Kur’an’ın üstüne çıktı.

Bu noktada ilk nebi, “Bu din değil, kült” derdi.

Son nebi, “Ben size din değil, vahiy getirdim” derdi.

📚 Sonuç: Dönüş Kur’an’a, Dönüş Tevhide

Kur’an, kendini bir “zikr” yani hatırlatma olarak tanıtır. Çünkü din, unutanlara yeniden tevhidi hatırlatmak için gönderilmiştir. Nebîlerin getirdiği saf din, tüm insanlık için aynı çağrıyı yapar:

“Allah’a kul olun, O’ndan başkasına kulluk etmeyin.” (A’râf 59, 65, 73, 85...)

Bugün din, tanınmayacak kadar yabancılaştıysa, çözüm yine o ilahi çağrıdadır:

“Sadece Kur’an’ı hakem kıl, sadece Allah’a kul ol.”